Σε πλήρη ανάπτυξη τίθεται πλέον το πρόγραμμα "Ελλάδα 2.0". Πρόκειται για μια δανειακή σύμβαση της χώρας προκειμένου να αξιοποιήσει κεφάλαια του ταμείου ανάκαμψης ύψους 12.727.538.920 ευρώ (δείτε εδώ). Αυτό το πρόγραμμα είναι το κύριο χρηματοδοτικό εργαλείο που γίνεται χρήση χρηματοδοτώντας άλλα προγράμματα για την αντιμετώπιση του προβλήματος που έχει ανακύψει τον τελευταίο καιρό σε ό,τι έχει να κάνει με τη στέγαση των Ελλήνων πολιτών που δεν διαθέτουν ιδιοκατοίκηση ή τα οικήματα τους χρίζουν επισκευής.
Τα τελευταία χρόνια και με την αλματώδη αύξηση του τουρισμού τα περισσότερα ακίνητα, που τα προηγούμενα χρόνια στέγαζαν οικογένειες και νέους, πλέον αλλάζουν χρήση. Παραχωρούνται για βραχυπρόθεσμη μίσθωση κυρίως για τουριστική εκμετάλλευση μέσω διαδικτυακών πλατφόρμων (Airbnb, booking.com κτλ.) κάτι που αποφέρει υψηλότερο εισόδημα στους ιδιοκτήτες τους. Αυτό ως επακόλουθο έχει φέρει τον μηδενισμό της προσφοράς οικημάτων μακροπρόθεσμης ενοικίασης. Ειδικά στα νησιά το πρόβλημα είναι τεράστιο.
Το ''Ελλάδα 2.0'' παρέχει κάποιες δυνατότητες μέσω των προγραμμάτων που ενεργεί. Αυτά είναι το ''Εξοικονομώ 2021'' (δείτε εδώ), το ''Ανακαινίζω - Ενοικιάζω'' που θα τεθεί σε εφαρμογή το πρώτο τρίμηνο του 2023 και άλλα που θα ενταχθούν στο πρόγραμμα ''Σπίτι μου'' (δείτε εδώ) συνολικού ύψους 1,74 δις Ευρώ. Όμως δεν είναι αρκετά ούτε τα υπάρχοντα ακίνητα, αλλά ούτε και αυτά που θα δημιουργηθούν για να καλύψουν την ανάγκη που πλέον έχει αποκτήσει μέγιστες διαστάσεις. Εκτός από αυτό, παρατηρείται μια στρεβλή προσέγγιση στο θέμα από την ίδια την κυβέρνηση που έχει τη διαχείριση των χρημάτων του προγράμματος.
Η διοίκηση της χώρας μετατρέπει την ανάγκη σε επιχειρηματική ευκαιρία. Αυτή είναι η πρακτική που διδάσκεται στα πανεπιστήμια οικονομικών στη σύγχρονη εποχή μας. Αυτό λοιπόν συμβαίνει και τώρα. Μεγάλη ανάγκη, μεγάλη μπάζα από μεγάλη μπάνκα. Έτσι η κυβέρνηση μετατράπηκε σε manager που νοικιάζει, πουλά, χαρίζει κ.α. και κάθε πολίτης μετατρέπεται από την ανάγκη του σε έναν εν δυνάμει πελάτη των τραπεζών και κάθε εταιρίας που θα δράσει με τα προγράμματα αυτά. Και κάποιο πονηρό μυαλό κάλλιστα θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ίσως σκόπιμα αφέθηκε το πρόβλημα από τη διοίκηση να φτάσει σε αυτές τις διαστάσεις διαμορφώνοντας και τις κοινωνικές παραμέτρους που οδήγησαν εδώ. Ένας μεγάλος κύκλος ξεκινά από αυτές τις διαστάσεις του προβλήματος και της ανάγκης να λυθεί.
Νέες δουλειές για τις τράπεζες που θα δανείσουν πελάτες και εταιρίες κατασκευών προκειμένου να πάρουν ως αντιπαροχές τα δημόσια ακίνητα και οικόπεδα που θα προσφερθούν για τις νέες κατοικίες. Νέες δουλειές για εταιρίες διαχείρισης και κτηματομεσιτικά γραφεία. Νέες δουλειές για μελετητές προγραμμάτων και μηχανικούς. Νέες δουλειές για τους κύριους των δούλων που θα πασχίζουν να πληρώσουν κάθε μηνά το ενοίκιο. Νέες δουλειές ακόμη και για το κράτος που θα μισθώσει εκ νέου τις 1000 κατοικίες του προγράμματος ''Εστία'', που προσφέρονταν στους μετανάστες μέσω ενός νέου προγράμματος, του ''Κάλυψη''. Και κυρίως νέες χρυσές δουλειές για την Ε.Κ.Τ. που θα εισπράττει τόκους από χρήματα που αποταμιεύσαμε εμείς με τους φόρους μας και που τώρα θα τα εγγυηθούμε ξανά με μια νέα δανειακή σύμβαση υποτέλειας και με εμπράγματες εγγυήσεις (ΦΕΚ Α' 135/2-8-2021, δείτε εδώ).
Είναι χαρακτηριστικό το τμήμα της σύμβασης ''Ελλάδα 2.0'' που για ακόμη μια φορά, όπως και τα μνημόνια, τοποθετεί τις διατάξεις της πάνω από το δίκαιο.
(Αν βρεθεί κάποιος θείος εξ Αμερικής και θελήσει να πληρώσει το δάνειο του κράτους για μας, γιατί να μην μπορεί;)
Και απαιτεί την εφαρμογή τους ασχέτως αν υπάρχει άδικο στις πράξεις που συμβαίνουν. Όμως αφήνεται και ένα παράθυρο ελπίδας σε περίπτωση εφαρμογής του φυσικού δικαίου.
Βλέπουμε μια καθαρά εμπορική προσέγγιση των προγραμμάτων από την πλευρά της Ευρωπαϊκής επιτροπής, η όποια λειτουργεί ως μεσάζων και μεταπωλητής δάνειων της Ε.Κ.Τ., αλλά πρόβλημα υπάρχει και από την πλευρά της Ελληνικής κυβέρνησης που λειτουργεί ως αγοραστής χρεώνοντας όλους εμάς. Διότι βλέπουμε μια καθαρά καταχρηστική τραπεζιτική κατάσταση. Η αποπληρωμή των δανείων συμβαίνει ως εξής: πρώτα οι τόκοι και μετά το κεφάλαιο. Έτσι, σε ένα πιθανό πιστωτικό γεγονός σε δεύτερο χρόνο, κινδυνεύουν περισσότερο τα κεφάλαια του συνόλου των πολιτών που τα αποταμίευσαν στο ταμείο μέσω των φόρων τους και όχι τα κέρδη των τραπεζιτών. Ενώ δηλαδή η τράπεζα ρισκάρει τα χρήματα και απολαμβάνει τους καρπούς του ρίσκου, αν δεν βγει το ρίσκο, τα χρήματα των κεφαλαίων είναι τα πιο επισφαλή.
(Συμβάσεις παραιτήσεως από δικαιώματα είναι συμβάσεις υποτέλειας)
Κατόπιν αυτής της σύμβασης και της υψηλής θέλησης της διοίκησης του κράτους να γίνει εμπορικό μαγαζί, γίνεται αντιληπτό ότι και η διαχείριση των προγραμμάτων που θα επιχειρήσουν να λύσουν το πρόβλημα της στέγης στους πολίτες θα γίνει με σκοπό την εμπορικότητα. Δάνεια και τόκοι, αντιπαροχές σε εργολάβους και εταιρίες, ρουσφέτια και στο τέλος εισπρακτικές εταιρίες και δικηγορικά γραφεία.
Η Ελλάδα πάσχει από την υπογεννητικότητα. Αυτή η κατάσταση, δάνεια-φόροι-φτώχεια-ακρίβεια και τόσα αλλά θέματα που έχουν οι νέοι, χωρίς ένα ουσιαστικό φως για το μέλλον τους, δρουν ανασταλτικά για τη δημιουργία οικογένειας. Αρκετοί μένουν με τους γονείς τους λόγω του ότι δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα δικό τους σπιτικό. Είναι ρεαλιστική λύση να βλέπει το κράτος την αναγκαιότητα των νέων ως επιχειρηματική ευκαιρία; Θα βοηθήσει αυτό το πλάνο;
Το κράτος οφείλει να προστατέψει και να διαφυλάξει τον θεσμό της οικογένειας αλλά παράλληλα και να τον αναπτύξει. Ως εκ τούτου, χρειάζονται άμεσες νομοθετικές ρυθμίσεις σε ό,τι αφορά τις οικίες που μπορούν να διατεθούν και να δημιουργηθούν γι' αυτόν τον σκοπό. Φοροελαφρύνσεις ή και απαλλαγές μέρους του φόρου στους ιδιοκτήτες που επιλέγουν να νοικιάσουν τα ακίνητα τους σε νέα ζευγάρια που θέλουν να κάνουν οικογένεια, ίσως βοηθήσουν για μια καλύτερη τιμή στο ενοίκιο αλλά και στις προσφορές ακινήτων. Το πρόβλημα δημιουργείται διότι το εισόδημα που προσφέρει το ακίνητο στον ιδιοκτήτη του αν το εκμεταλλεύεται τουριστικά είναι αρκετά μεγαλύτερο από ότι αν το νοικιάσει με μακροχρόνιο μίσθωμα. (Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα θα πρότειναν το αντίθετο. Δηλαδή να αυξηθούν οι φόροι στα ακίνητα βραχυπρόθεσμης ενοικίασης ώστε να αναγκαστούν να αλλάξουν πρακτική.)
Μια πρόσθετη φοροαπαλλαγή για κάθε νέο ζευγάρι που τεκνοποιεί έναν νέο Έλληνα μπορεί επίσης να βοηθήσει στη δυνατότητα και την ευκολία καταβολής μισθώματος. Μια φοροαπαλλαγή στο σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας θα βοηθούσε στο να μη χρειάζεται ο Έλλην πολίτης ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για τη διαβίωση του και άρα να μπορεί να διαπραγματευτεί μισθώματα με τα ίδια πλεονεκτήματα που προσφέρει ο τουρισμός στους ιδιοκτήτες ακινήτων. Μια παροχή οικοπέδων στους πολίτες που θέλουν να κάνουν νέα οικογένεια θα βοηθούσε.
Μια απαλλαγή Φ.Π.Α. στα ακίνητα που θα αγοράσουν ή θα φτιάξουν νέα ζευγάρια θα βοηθούσε. Μια διευκόλυνση χρόνου στις χρηματοδοτήσεις θα βοηθούσε. Μια πτώση στη βαριά φορολογία της ακίνητης περιουσίας είναι ακόμη μια επιλογή. Μια γενναία μείωση στη φορολογία θα αποκλιμακώσει και τον πληθωρισμό στην χώρα λόγω του ότι και οι υψηλοί φόροι είναι μια σημαντική παράμετρος που εξανεμίζει την αξία του χρήματος.
Μέχρι εδώ προτείναμε φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις ώστε να καταφέρουν οι άνθρωποι να έχουν μια ασφάλεια ότι τελικά θα μπορέσουν κάθε τέλος του μήνα να πληρώσουν το νοίκι. Ας προτείνουμε και λύσεις ουσίας. Τόσα ταμεία έχουν μεριμνήσει και έχουν φτιαχτεί. Πρέπει να γίνει και ένα ταμείο για την στέγαση των νέων που να μπορεί να αποταμιεύσει και να εκταμιεύσει άτοκα χρήματα με πρόγραμμα υψηλού ποσοστού χρηματοδότησης αλλά και παροχής γης, ώστε οι νέοι να αποκτήσουν και οικία και εργασία και ασφάλεια για να αρχίσουν να κάνουν παιδιά. Μας έχουν πει ότι οι φόροι πληρώνουν παλιά δάνεια. Είναι σωστό να δανειζόμαστε εκ νέου ή να κάνουμε χρήση τους πόρους μας; Χρωστάμε; Χρειαζόμαστε νέα δάνεια ως κράτος ενώ περνάμε από έτος σε έτος 702 δις ευρώ στον προϋπολογισμό μας (δείτε εδώ);
Το κράτος δεν χρειάζεται να δανειστεί για να λύσει το θέμα (έχει όλα τα χρηματοδοτικά εργαλεία στα χέρια του από το 2012 από τις προσφορές του Αρτέμη Σώρρα για να αποπληρώσει τα παλιά χρέη.) Το κράτος μπορεί και με νομοθετικές κινήσεις να βοηθήσει. Ας πάψει να εξουθενώνει οικονομικά τους πολίτες. Το ότι αυτό πράττει, είναι θέμα βούλησης της διοίκησης του. Διότι όταν υπερφορολογούμαστε για να γεμίσουμε ευρωπαϊκά ταμεία που μετά θα μας δανείζουν τα δικά μας χρήματα και με τόκο, μόνο χρέος φορτωνόμαστε. Και ενώ πληρώνουμε.
Για το εφαρμοζόμενο οικονομικό σύστημα κάθε ανάγκη είναι μια επιχειρηματική ευκαιρία. Μήπως η διοίκηση του κράτους μας δημιουργεί σκοπίμως ανάγκες για να παραμένει ως διοίκηση εμπορευόμενη τις λύσεις και διαφθείροντας τους πολίτες;
Σύνταξη: Δημήτρης Λ.
Αν θέλεις να μάθεις με αποδείξεις πως η Ελλάδα μπορεί να περάσει στα χέρια των Ελλήνων πάτησε εδώ!
Η τέλεια κοινωνία είναι γεγονός, δες εδώ πως μπορεί να πραγματοποιηθεί
